Тормышта бердәнбер бәхет – алга омтылыш.
Э.Золя
Мин, Галиева Нүрия Миңлехан кызы, педагогик эшчәнлегемне 2001 нче елда Казан шәһәре, Совет районы аерым фәннәрне тирәнтен өйрәтүче 141 нче гомуми урта белем бирү мәктәбендә башладым. Хәзерге вакытта мин Киров районы аерым фәннәрне тирәнтен өйрәтүче 151 нче гомуми урта белем бирү мәктәбенең татар теле һәм әдәбияты укытучысы.
Укытучы һөнәре гомер-гомергә мактаулы һәм шул ук вакытта авыр хезмәтләрдән санала. Мөстәкыйль тормышка аяк басып килүче балалар белән тәҗрибәне уртаклаша башлау – үзе бер батырлык, талант. Балаларга төпле белем бирү генә түгел, дөньяга дөрес карашлар формалаштыру – болар бездән һөнәри осталык, түземлелек, заманага яраклашуыбызны таләп итә.
Көннәр буе карап утыруны
Тели идем тып-тын чагында,
Диңгез буендагы тау янында,
Утырып яшел йөзем багында. (Мәҗит Гафури “Диңгез буенда”)
Иксез-чиксез диңгез ярында ашыкмыйча гына офыкларны күзәтү йөрәккә хәл кертә, күңелне тынычландыра, илһам өсти әлбәттә. Әмма татар теле һәм әдәбияты укытучысы хезмәтен мин диңгез белән түгел, ә тау елгасы белән чагыштырыр идем. Муса Җәлилчә әйтсәк:
Ник ярсый бу елга,