МӘКТӘПТӘ Г.ИБРАҺИМОВНЫҢ “АЛМАЧУАР” ӘСӘРЕН КЕШЕ ҺӘМ ТАБИГАТЬ БЕРЛЕГЕ ЯССЫЛЫГЫНДА ӨЙРӘНҮ.

Бүгенге катлаулы, ыгы-зыгылы тормышта балаларга табигать белән бердәй булырга, аңа сакчыл карап, һәркайда һәм һәркайчан табигый байлыкларны сакларга, шул байлыкка кадерле мирас итеп карау хисләрен тәрбияләү әһәмиятле. Кешеләрне, туган төбәкне, туган җиреңне якын күрү, ярату – бөек һәм мәртәбәле хисләр. Якыннарыңа, туганнарыңа, дусларыңа, туган җиреңә һәрвакыт тугрылыклы булу кебек хисләрне балалар аңына борын-борынгыдан ук сеңдерергә тырышканнар. Шул хисләргә ялганып игелеклелек, кешелеклелек, гуманлылык кебек сыйфатлар үзеннән-үзе ялганып килә. Кешеләрдә, балаларда шул сыйфатларны тәрбияләү – әдәбиятның иң зур бурычын тәшкил итә. Әдәби әсәрләрнең әһәмияте дә шунда. Шуннан соң үзеннән-үзе әлеге хисләрне укучыга җиткерү, аңлату бурычы алга килеп баса. Пейзаж, табигать сурәтләнеше шул максатка хезмәт итә. Даһи әдипләребез иҗаты әлеге катлаулы мәсьәләне чишәргә булыша. Г. Ибраһимов гасырдан артык еллар дәвамында ничәмә-ничә буынны тәрбияләп килгән “Алмачуар” әсәре белән генә дә таныла алган булыр иде.